ඇන්ටිලොප් පවුලේ සාමාජිකයෙකු වන ඉම්පාලාට අඩි දහයක් උස සහ අඩි තිහක් දිගට පැනීමට හැකි වේ. එය ඇදහිය නොහැකි ජයග්‍රහණයක් වන අතර අප්‍රිකානු වනයේ උගේ පැවැත්ම අත්‍යවශ්‍ය බවට සැකයක් නැත. එහෙත්, සත්වෝද්‍යානවල දක්නට ලැබෙන බොහෝ ඉම්පාලා සංවෘත වල, මෙම සතුන් අඩි තුනක් පමණ උස තාප්පයක් අසල තබා ඇති බව ඔබට පෙනී යනු ඇත. මෙතරම් පහත් බිත්තියක් තුළ මෙම “මලල ක්‍රීඩක” සතුන් සිටින්නේ කෙසේද? එය ක්‍රියාත්මක වන්නේ ඔවුන් ගොඩබසින ස්ථානය දැකගත හැකි නම් මිස ඉම්පාලා කිසි විටෙකත් පනින්නේ නැති බැවිනි. බිත්තියෙන් පිටත දේවල් ඌට නොපෙනන නිසා ඉම්පාලාව බිත්තියෙන් වට කර තබා ගෙන ඇත්තේය.
මිනිසුන් වශයෙන්, අපි එම සතුන් වර්ගයට වඩා වැඩි වෙනසක් දකින්නේ නැත. අපි ඉදිරියට යාමට පෙර තත්ත්වයක ප්‍රතිඵලය දැන ගැනීමට අපට අවශ්‍යය. කෙසේ වෙතත්, ඇදහිල්ලේ ජීවිතය කලාතුරකින් එසේ ක්‍රියා කරයි. කොරින්ති සභාවට ලියමින් පාවුල් ඔවුන්ට මතක් කර දුන්නේ, “මක්නිසාද අප හැසිරෙන්නේ පෙනීමෙන් නොව ඇදහීමෙන්ය” (2 කොරින්ති 5:7) යන බවයි..
යේසුස්වහන්සේ අපට යාච්ඤා කිරීමට ඉගැන්වූයේ “ඔබගේ කැමැත්ත ස්වර්ගයෙහි මෙන් පොළොවෙහිද කරනු ලැබේවා” (මතෙව් 6:10) කියාය. නමුත් අපි උන්වහන්සේගේ ප්‍රතිඵල කලින් දැන ගන්නේ යයි එයින් අදහස් කරන්නේ නැත. ඇදහිල්ලෙන් ජීවත් වීම යනු එම අරමුණු අභිරහසකින් වැසී ඇති විට පවා උන්වහන්සේගේ යහපත් අරමුණු කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීමයි.
ජීවිතයේ අවිනිශ්චිතතාවයන් මධ්‍යයේ වුවද අපට උන්වහන්සේගේ නොසැලෙන ප්‍රේමය විශ්වාස කළ හැකිය. ජීවිතයේ ඉදිරියට කුමක් පැමිණියත්, “උන්වහන්සේට ප්‍රසන්නවූ තැනැත්තන් වීම අපේ අභිප්‍රාය කරගනිමුව” (2 කොරින්ති 5:9).
